In de afgelopen jaren in Maleisië is mijn familie een kleine trekpleister geworden voor mensen met verschillende achtergronden: mensen van de parochie, mensen van het werk, mensen van het flatgebouw waar ik woon, mijn voormalige catechisatiestudenten en hun gezinnen, en natuurlijk de kleine CL-groep.

Naar aanleiding van het bezoek van pater Michiel - die de geestelijke oefeningen voor ons voorzat - had ik bedacht om een feestelijke bijeenkomst te organiseren en alle vrienden uit te nodigen die we de afgelopen jaren hebben ontmoet. Op de uitnodiging stond heel eenvoudig: "Aan het begin van een vriendschap". De ondertitel was: "Spelletjes, liedjes, een getuigenis en lekker eten." Hoewel slechts een paar van de genodigden om verschillende redenen konden komen, verzamelden meer dan dertig mensen, waaronder volwassenen en jongeren, zich met mij en mijn gezin in een groot paviljoen dat we hadden gereserveerd bij lokale beheerders, met een prachtig uitzicht op het meer in Putrajaya.

Mijn idee voor het evenement kwam voort uit mijn verlangen om al deze mensen te kunnen laten zien wie mijn familie en ik zijn. Ook realiseerde ik me hoe vaak ik, in veel omstandigheden, mezelf heb gecensureerd.

Na veel zorgen, eerst vanwege het "dreigement" van de beheerders om ons geen toegang te verlenen tot de geïdentificeerde plaats (de dag voor het evenement hadden ze zich in feite herinnerd dat ze ons geen toegang zouden verlenen vanwege een feestdag) en vervolgens vanwege de onophoudelijke regen op de dag van het evenement zelf, werd alles uiteindelijk opgelost. De lokale bewakers maakten zelfs overuren voor ons en de regen stopte bijna wonderbaarlijk vlak voor het begin van de bijeenkomst.

Ik besloot de bijeenkomst met deze woorden te beginnen: "Als we hier allemaal zijn, dan is dat omdat iemand ons heeft uitgenodigd en we uit vrije wil ja hebben gezegd. Laten we dan proberen uit te vinden wat of wie ons vandaag bij elkaar heeft gebracht." De spelletjes, meesterlijk georganiseerd door mijn vrouw Toni, begonnen meteen, waarbij zowel volwassenen als jongeren zich maximaal inzetten om te winnen. Al tijdens het eerste spel lachten mensen die elkaar nog nooit hadden gezien en maakten grapjes met elkaar alsof ze elkaar al eeuwig kenden.

Toen was het tijd voor de liedjes onder leiding van pater Michiel: spirituals en liedjes uit onze traditie. Niet iedereen kende ze, maar iedereen zong uit volle borst mee. Toen was er een moment van getuigenis; mijn vrouw en ik gaven een getuigenis, beginnend met onze ontmoeting met de beweging in Brazilië, zo'n 25 jaar geleden, die was begonnen met de simpele uitnodiging van een collega op het werk. Het was een uitnodiging die vervolgens werd herhaald bij vele andere gelegenheden in ons leven, totdat we die 30 of daaromtrent mensen hadden bereikt. Ik voelde me vrij, onbevangen, en nodigde iedereen uit voor de school van de gemeenschap om de oorsprong van deze vriendschap te verdiepen.

Na drie intense uren kwamen de bewakers ons eraan herinneren dat ze de plaats moesten sluiten. De mensen wilden gewoon niet weg! En hier zijn de eerste verrassingen: een van mijn catechisatiejongens, nu een jongeman die besloten had andere paden te volgen, zegt tegen me: "Het spijt me voor de vele nee's die ik tegen je heb gezegd. Bedankt dat je me niet hebt opgegeven. Nu wil ik tijd met je doorbrengen." Deze jongeman begint aan de weg van voorbereiding op het doopsel.

De volgende dag ontvingen mijn vrouw en ik veel bedankberichten op WhatsApp. Een moeder die zich zorgen maakte over haar zoon schreef: "Bedankt voor de gedachte en de liefde die je gisteravond hebt opgebracht. En ook bedankt voor de speciale uitnodiging voor mijn zoon en zijn vriendin. Mijn hart was verwarmd toen ik hen gisteren zo aanwezig zag. De Heilige Geest was zeker aanwezig en werkte op ieder van ons op verschillende manieren."

Lees ook - Dat "stukje hemel" in Athene

Een vriend van mij schreef me: "Gisteren was heel goed, het heeft me flink gemotiveerd en mijn horizon weer geopend - voorbij mijn egocentrisme ten opzichte van mijn problemen. Mijn vrouw en zoon waren ook blij. Er is vanmorgen een andere sfeer thuis. Bedankt!" Ik schreef hem terug terwijl mijn tienerdochter me goedemorgen wenste met een lange knuffel: "Dank je! Er is hier ook een andere sfeer."

Francesco