"We zijn hier allemaal omdat we zijn aangetrokken door een menselijke ontmoeting die ons voor zich heeft gewonnen...als iemand hier is, dan is dat omdat hij, toen hij een bepaalde groep mensen ontmoette, daarin de nieuwe adem van een belofte van leven heeft gevoeld, een Aanwezigheid heeft aangevoeld die overeenkwam met de oorspronkelijke verwachting van zijn hart (*)"

Toen ik dit las, had ik een moment van: “Dat ben ik. Hij heeft het over mij.” Ik ben hier omdat ik Iemand heb ontmoet in wie ik meer mezelf ben. Ik heb een gevoel van verbondenheid gevonden.

Ik kan me nog levendig een moment op de universiteit herinneren waarop mijn eenzaamheid verstikkend leek. Ik herinner me dat ik in mijn kamer zat en letterlijk riep: “Jezus, geef me vrienden zoals u had in uw apostelen. Mensen om samen met u naartoe te lopen.” Ik herinner me dat ik dit grappig vond nadat ik het had gezegd omdat ik niet weet of ik ooit op deze manier over de apostelen heb gedacht. Als studenten die iemand volgden, als een groep mannen die zonder elkaar te kiezen bij elkaar waren gebracht voor een missie, zeker, maar “vrienden” was een andere gedachte.

In die tijd woonde ik in een huis met drie andere vrouwen. We gingen samen naar de kerk, woonden samen de evenementen van de campusgemeenschap bij, maar ik beschouwde hen niet als vrienden.

Ironisch genoeg was het een van die vrouwen, degene van wie ik het het minst had verwacht, die me vijf jaar later belde om me uit te nodigen voor de Adventretraite in Tallahassee. Ze probeerden daar een nieuwe School of Community op te richten.

Ik had geen idee dat ik op het punt stond te ontmoeten waar mijn hart naar verlangde toen ik zei: 'Ja, ik ga mee. Ik ga mee op retraite, naar de New York Encounter, ik ga op zomervakantie met een stel vreemden.

Ik ben protestants opgevoed. Dat betekent dat ‘Jezus houdt van je’ de mantra was van de meeste mensen om me heen. Ik herinner me dat ik als klein meisje het gevoel had dat er iets met me mis was omdat ik niet zeker wist of deze uitspraak wel waar was, hoe vaak ik het ook zei, hoeveel liedjes ik erover ook kende van de bijbelschool, of hoeveel stickers met die tekst ik op mijn kleine roze fiets had geplakt.

Maar op dat moment, zittend op de trap tijdens de zomervakantie, in gesprek met volslagen vreemden, ontdekte ik het antwoord op de vraag of Jezus echt van mij houdt. Niemand van deze mensen zei dit tegen mij. Niemand probeerde te zeggen: “Jezus houdt van je.” Deze mensen kenden mij niet eens, maar ze keken naar mij op een manier waarop ik nog nooit was aangekeken, alsof ze iemand zagen die ze kenden en liefhadden. Wat me echt van mijn stuk bracht was dat ik in hen ook iemand zag die ik kende en liefhad.

Ik had eindelijk gevonden waar ik zo om had gesmeekt, vrienden zoals Zijn apostelen, en tegelijkertijd had ik mijn spullen gepakt om naar een klooster in Connecticut te verhuizen zonder te weten of ik hen ooit nog zou zien. Op de een of andere manier was dat geen probleem. Mijn hart voelde alsof het brak, en tegelijkertijd was het geen probleem. Sterker nog, ik was zelfs nog vrijer om te gaan vanwege deze ontmoeting, omdat ik het idee had, in het ontmoeten van Hem in deze specifieke gezichten, dat mijn leven niet voor mijzelf was. Toen ik om 5 uur 's ochtends wakker werd, het ochtendgebed deed met mijn gemeenschap, naar mijn werk ging en nieuwe mensen ontmoette, deed ik dat allemaal met het besef dat wat ik deed voor Hem was, voor mijn vrienden, voor de mensen die ik die dag zou ontmoeten en de mensen die zij zouden ontmoeten. Dat het voor de wereld was. "Maar de aantrekkingskracht van Christus heeft een effect op ons leven, het laat het niet hetzelfde als voorheen: het verstoort het ... het brengt in mij een nieuw wezen voort... het toebehoren aan Christus brengt een radicale verandering in ons leven teweeg, die in de eerste plaats een verandering is in de manier waarop we naar onszelf en naar alle dingen kijken" (*). Ik was ver weg van mijn vrienden, maar ik was enthousiast om te zien of ik Christus weer zou ontmoeten in het gezicht van iemand die nieuw voor mij was. Elke dag bood de mogelijkheid voor deze ontmoeting, en elk gezicht was een kans om Hem te zien.

In de tekst van de Dag van de Opening van het Jaar staat: "De genade van de ontmoeting die ons vandaag hierheen heeft geleid ... is de manier waarop Christus zich tot ieder van ons richt en zegt: “Kom met mij mee, volg mij”. (*) De tekst vertelt hoe de rijke jongeman verdrietig weggaat omdat het moeilijk voor hem zou zijn geweest om weg te gaan. "Hij had Christus werkelijk erkend ... maar zijn gehechtheid aan zijn bezittingen, zijn plannen, de vruchten van zijn werk, was te sterk" (*). Toen ik Christus op een tastbare manier ontmoette via deze mensen tijdens de zomervakantie wist ik dat het een uitnodiging was om Hem te volgen. Dus verhuisde ik zonder angst naar Connecticut, en later verhuisde ik weer, Hem volgend. Dit jaar ben ik naar Tampa verhuisd, Hem volgend. Geen van deze verhuizingen was gemakkelijk. Bij elke verhuizing besefte ik dat ik iets achterliet. Mijn familie begreep niet hoe ik kon zeggen: “Ik weet dat jullie hier wonen, maar ik ga naar Tampa verhuizen.” Ik ben naar Tampa verhuisd omdat Hij mij daar ontmoet. Het is in deze specifieke gemeenschap en het gedeelde leven dat Hij mij aantrekt. Een persoon bij wie ik hoor, met een specifieke plek waar ik thuishoor, een verbondenheid die mij blijft sturen in plaats van mij in mezelf te laten keren. "Wij behoren aan Christus toe, en daarom behoren wij ook tot de gemeenschap waardoor Hij ons bereikt.

Sinds mijn vijftiende is Fiddler on the Roof mijn favoriete film. Zonder al te veel te verklappen (van een film die al 54 jaar uit is) is er een scène waarin een van de dochters verhuist om met haar verloofde te trouwen. Haar vader begrijpt niet hoe ze het huis kan verlaten en ze zingt dit lied dat me altijd heeft geraakt.

Once I was happily content to be
As I was, where I was
Close to the people who are close to me
Here in the home I love
Who could see that a man would come
Who would change the shape of my dreams?

Who could imagine I'd be wandering so
Far from the home I love?
Yet there with my love, I'm home.

(Ooit was ik gelukkig en tevreden
Met wie ik was, waar ik was
Dicht bij de mensen die mij dierbaar zijn
Hier in het huis waar ik van houd
Wie had kunnen zien dat er een man zou komen
Die mijn dromen zou veranderen?

Wie had kunnen denken dat ik zo ver zou dwalen
Ver van het huis waar ik van houd?
Maar daar, met mijn geliefde, ben ik thuis.)

Het interessante aan dit liedje vind ik dat het is gemaakt met mineur- en majeurakkoorden waardoor het tegelijkertijd een melancholisch en een vrolijk liedje is. Dit benadrukt dat, ook al is het niet de gemakkelijkste weg, er vreugde schuilt in het feit dat er een weg is gegeven om te volgen, met de zekerheid dat deze voor haar is.

Guissani zegt: "...vader, moeder, vriendin, geld achterlaten… Wie zou kunnen zeggen: “Kom met mij mee!”? […] Wie zou dat met autoriteit kunnen zeggen? Iemand die mijn Heer was, aan wie ik toebehoorde” (*).

Ik heb ontdekt dat dit waar is. Ik ben vrij om te volgen of te blijven maar ik ben meer mezelf als ik volg. Ik volg met een gevoel van verbondenheid, een verbondenheid die alles verandert. Het verandert hoe ik de deur van het klaslokaal open als mijn studenten aankloppen, wetende dat (op mijn beste dagen) wanneer ik de deur open, wat en wie ik daar aantref voor mij is. Het is voor mij, het is voor de student, en op de een of andere manier is het voor de wereld.

Dit gevoel van verbondenheid dat door Zijn aanwezigheid bekend wordt gemaakt is op verschillende momenten te zien: momenten van vreugde wanneer ik met jullie allemaal Country Roads zing, en momenten van wanhoop. Zoals toen ik op de begrafenis van mijn moeder was, me alleen voelde, en ik het gezicht van een vriend zag en me realiseerde dat Degene die me mijn vrienden geeft ook Degene is die me mijn moeder heeft gegeven en mij heeft geschapen. Dit is het gevoel van verbondenheid dat voortkomt uit Zijn aanwezigheid op de plek waar Hij me ontmoet.

Whitney, Tampa


(*) Citaten: "Christus, nieuw begin van kennis en handelen” - Aantekeningen van de lezingen van Francesco Cassese en Davide Prosperi tijdens de opening van het jaar voor volwassenen van Gemeenschap en Bevrijding in Lombardije